اثر تغییرپذیری فاصلۀ کانون توجه با استفاده از خودگویی بر یادگیری فورهند تنیس روی میز

      هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تغییر­پذیری فاصلۀ کانون توجه از طریق خودگویی آموزشی بر یادگیری فورهند تنیس روی میز بود. شرکت‌کننده­ها پس از پیش­آزمون، طی شش جلسه به تمرین 180 ضربۀ فورهند با تکرار کلمات نشانۀ "کمی چرخش" در مورد دست (ساعد را کمی به سمت بیرون بچرخانند)­ در گروه کانون توجه درونی، "کمی باز" در مورد حرکت راکت (صفحۀ راکت هنگام ضربه کمی باز باشد) در گروه کانون توجه بیرونی نزدیک، "بالای تور" در مورد حرکت توپ (توپ را روی تور بفرستند) در گروه توجه بیرونی دور پرداختند. گروه کنترل طی دورۀ اکتساب، بدون خودگویی تمرین کرد. دو روز پس از آزمون اکتساب، آزمون یادداری در شرایط مشابه و بعد از استراحت آزمون انتقال با تغییر جهت هدف (فورهند موازی) و هر دو بدون خودگویی انجام گرفت. دقت اجرای فورهند تنیس روی میز با یک مقیاس پنج‌ارزشی (لیائو و مسترز، 2001) و الگوی ضربه با استفاده از مقیاسی محقق‌ساخته سنجیده شد . نتایج تحلیل واریانس پنج گروه در شش جلسه با تکرار سنجش عامل جلسه و همچنین تحلیل واریانس یکطرفه، اکتساب، یادداری و انتقال دقت فورهند گروه کانون توجه درونی به‌طور معناداری کمتر از سایر گروه­ها بود ­(05/0P